سالو یا ۱۲۰ روز در سودوم طرفداری

این حلقه با تصاویری از خود مدفوع‌خواری (coprophagy) جلوه‌گر می‌شود. فیلم با حلقه خون (circle of blood) تمام می‌شود که با تصاویری از شکنجه و مرگ همراه است. هر کدام از این حلقه‌ها را فاحشه‌ای جذاب معرفی می‌کند که زندگیش را صرف خدمت به تمایلات بنیادین هوس‌رانان کرده‌است.

لذت ناهنجارانه ی عیاشان از تحمیل درد و تحقیر بر قربانیان خود نمادی از زوال اخلاقی طبقه ی حاکم است. اعمال آن ها مقید به هیچ گونه ملاحظات اخلاقی یا عرفی نیست، و منعکس کننده ی فساد افسارگسیخته در ساختارهای سیاسی ست. تلاقی محتوای موضوعی در فیلم – از موضوعات و اجتماعی – تاریخی گرفته تا روان‌شناختی و – منجر به بحث‌های انتقادی زیادی شده است. این فیلم توسط مورخان و منتقدان مختلف فیلم مورد تمجید و تقبیح قرار گرفته و در سال 2006 توسط انجمن منتقدان فیلم شیکاگو به عنوان 65 امین ترسناک ترین فیلم ساخته شده شناخته شد. ولی پازولینی تصویری رو به نمایش گذاشت که حقیقت جامعه امروزیست جامعه ای که از تحقیر کردن و رنج دیگران لذت میبرن تصویری رو نشون داد که بله سادیسم شاخ و دم نداره و اطرافمان پر انسانهای سادیسمی هست .

تأثیر این فیلم را می توان در آثار کارگردانانی مانند لارس فون تریر (Lars von Trier) و میشائیل هانکه (Michael Haneke) مشاهده کرد که اغلب محتوای صریح و تکان دهنده ای را در فیلم های خود گنجانده اند. سالو هنگام اکران یکی از جنجالی ترین فیلم های ساخته شده تا آن زمان بود. این فیلم که در سال 1975 منتشر شد، به خاطر نمایش صریح، خشن، و تلخ خود از ساز و کار قدرت، بلافاصله بحث های داغی را برانگیخت. پازولینی، فیلمساز برجسته ی ایتالیایی، به خاطر دیدگاه‌های سیاسی رادیکال و رویکرد ناسازگارانه‌اش نسبت به فیلمسازی شهرت دارد. او در سال 1922 به دنیا آمد و در بحبوحه ی ظهور فاشیسم در ایتالیا بزرگ شد، که تأثیر زیادی بر جهان بینی او گذاشت.

اتاق‌های عمارت تا حد زیادی فاقد تزئینات هستند و محیط خشک و خفقان آور یک شکنجه گاه را به تصویر می کشند. پالت رنگ فیلم متنوع نیست و هاله ی خاکستری و قهوه‌ای بر آن غالب است که به زیبایی‌شناسی تاریک و مخوف فیلم کمک می‌کند. این طراحی مینیمالیستی هرگونه حواس‌پرتی مخاطب را از بین می‌برد و او را وادار می‌کند تا فقط بر رویدادهای وحشتناکی که روی صفحه رخ می‌دهند تمرکز کند. سادیسم عبارت است از علاقه به آزار رساندن دیگران به صورت جسمی، روانی و جنسی، طوری که این آزار رساندن موجب لذت و آرامش فرد آزاررسان شود.

در حوزه ی شاهکارهای سینمایی و پیامدهای سیاسی-اجتماعی آن ها، کمتر فیلمی به اندازه ی فیلم «سالو، یا 120 روز سدوم» (Salò, or the 120 Days of Sodom) ساخته ی پیر پائولو پازولینی (Pier Paolo Pasolini) بحث و جدل برانگیخته است. این فیلم جنجالی که در پس زمینه ی دهه ی 1940 ایتالیا می گذرد، بازتابی جسورانه و منقلب کننده از بحران اخلاقی و ناآرامی های سیاسی آن دوران است. فیلم در اعماق ساز و کار قدرت، فساد، و سادیسم فرو می رود و از تمثیل و نمادگرایی برای ساختن روایت خود استفاده می کند.

در مورد سالو، توقیف فیلم در چندین کشور تنش بین آزادی بیان و نیاز به حفاظت از ارزش‌های اجتماعی را خاطر نشان می کند و گفت وگویی را در مورد محدودیت های آزادی هنری و نقش سانسور در یک جامعه باز می کند. رمان سالو داراي چنين ويژگي بود، هرچيزي كه بوي همجنس‌گرايي و آزار و انحراف جنسي داشت در اين رمان به رشته تحرير در آمد. دوساد علاقه وافري به مقاربت با زنان به همراه شكنجه آنان داشت، براي مثال او از س ك س طبيعي با يك زن لذتي نمي‌برد اما اگر همين س ك س با شلاق زدن همراه مي‌شد براي او نهايت لذت و آرامش را به همراه داشت. مدفوع‌خوري و حمام ادرار (كه در فيلم به صراحت تصوير شده است) از ديگر لذتهاي روان‌پريشانه دوساد بودند.

سالو پس از اکران، به خاطر نمایش افراطی اش از تباهی و خشونت جنسی، بلافاصله با واکنش شدید روبرو شد. در حالی که برخی انتقاد جسورانه ی پازولینی از فاشیسم و فساد قدرت را ستودند، برخی دیگر از محتوای بی پرده ی آن آشفته شدند و آن را اثری رکیک و مبتذل برشمردند. داستان فیلم بر روی چهار لیبرتین ثروتمند در جمهوری فاشیستی سالو تمرکز دارد.

قیمت طلا امروز سه‌شنبه7 اسفند 1403

او آشکارا همجنس‌گرا، مارکسیست، و منتقد سرسخت ارزش‌ها و نهادهای بورژوایی بود و اغلب از فیلم‌هایش به عنوان بستری برای نقد وضعیت اجتماعی و سیاسی موجود استفاده می‌کرد. همچنین در بخش بررسی فیلم سالو یا در 120 روز در سودوم 1 نفر از میان مردم به نقد و تحلیل خود از سالو یا در 120 روز در سودوم پرداخته‌اند. تاکنون در صفحه اختصاصی فیلم سالو یا در 120 روز در سودوم در منظوم اطلاعات بسیاری توسط پژوهشگران و مردم ثبت شده است؛ در بخش گالری عکس و پوستر فیلم سالو یا در 120 روز در سودوم 6 عدد، گردآوری و درج شده است. قطعا ما و شما به این حد قانع نیستیم؛ باید به‌کمک علاقمندان فیلم، سریال و تئاتر، این دایرة‌المعارف آنلاین و بانک اطلاعات هنرمندان و آثار سینما، تلویزیون و تئاتر را کامل و کامل‌تر کنیم. فیلم سینمایی سالو یا در 120 روز در سودوم به‌کارگردانی Pier Paolo Pasolini در 44 سال پیش یعنی سال 1354 در گونه درام و جنگی تولید شده است. سالو یا در 120 روز در سودوم توانست در مرجع ارزشگذاری سینما و تلویزیون یعنی منظوم نمره 6.8 از 10 را از سوی مردم بدست بیاورد که نشان می‌دهد عموم مردم سالو یا در 120 روز در سودوم را اثری باکیفیت و باارزش ارزیابی می‌کنند.

در فیلم سالو یا در 120 روز در سودوم حدود 11 بازیگر جلوی دوربین رفته‌اند که از نظر تعداد بازیگران می‌توان سالو یا در 120 روز در سودوم را یک اثر پربازیگر عنوان کرد. متوسط سن بازیگران سالو یا در 120 روز در سودوم براساس میزان سنی که از آنها در دایرةالمعارف آنلاین سینما و تلویزیون یعنی منظوم ثبت شده، 72 سال است که نشان می‌دهد بازیگران سالو یا در 120 روز در سودوم عمدتا از نظر سنی افرادی پیر و باتجربه هستند. در رمان مارکی دو ساد، تنها فرزندان اشراف زادگان به لیبرتین‌ها علاقه‌مند هستند، اما فیلم پازولینی سیر اختلاف طبقاتی را مورد بررسی قرار می‌دهند. فرزندان سالو بی‌دفاع هستند، نه به این دلیل که دنیای بیرون در هرج و مرج است، بلکه از نظر سلسله مراتب طبقات اجتماعی بی‌دفاع هستند. دختر یک قاضی هم در میان قربانیان است، زیرا خانواده او در وضعیت سختی قرار گرفته‌اند. این افراد نمی‌توانند امیدی به نجات توسط نیروهای نظم‌دهنده به جامعه داشته باشند، زیرا خود نظم در طرف اشتباهی قرار گرفته است.

مردم عاشق این سه گانه شده بودند و این موقعیت را برای این کارگردان فراهم کرد تا شروع به ساختن «سه گانه مرگ» کند. سه گانه‌ای که با «سالو» (1975) آغاز شد و مرگ پازولینی باعث شد دو فیلم بعدی این سه گانه هرگز ساخته نشوند. در ساختار سالو، پازولینی حلقه‌های جهنم را آن گونه که در دوزخ دانته به تفصیل تبیین شده، تحلیل می‌کند. به همین دلیل از این فیلم با نام دوزخ منتظر (ANTINFERNO)، یا اتاق انتظار جهنم نیز یاد می‌شود.

این فیلم تمرکز شدیدی روی انحرافات این چنینی دارد و به همین دلیل، هرگز خالی از این سؤالات نخواهد بود.

سالو بر استفاده از محتوای بی پرده در سینما نیز تأثیر گذاشته است. تصاویر صریح فیلم از خشونت جنسی و سادیسم در آن زمان بی سابقه بود و حتی با استانداردهای امروزی همچنان تکان دهنده است. این امر راه را برای سایر فیلمسازان هموار کرده است تا محتوای بی پرده را در آثار خود بررسی کنند و مرزهای آنچه در فیلم قابل قبول تلقی می شود را جابجا کنند.

برخی فیلم را به دلیل کاوش جسورانه اش پیرامون عواقب وحشتناک قدرت کنترل نشده و اقتدارگرایی تحسین کردند. با این حال، برخی دیگر فیلم را محکوم کردند و معتقد بودند که محتوای صریح آن بر هدفش سایه انداخته و موجب شده این فیلم تبدیل به یک فیلم بهره کش (exploitational) شود. فیلمبرداری فیلم نیز نقش تعیین کننده ای در ایجاد زیبایی شناسی آزاردهنده ی آن دارد.

مبلمان، وسایل، و لباس‌ها همگی مینیمال و کارکردگرایانه هستند و موضوع تاریک فیلم را منعکس می‌کنند. این عمارت، در حالی که بزرگ و مجلل است، از هرگونه گرما و صمیمیت محروم است، که نمادی ست از طبیعت سرد و بی رحم عیاشان. شخصیت‌ها اغلب طوری در قاب قرار می‌گیرند تا بر نقش‌هایشان در سلسله مراتب قدرت تأکید کنند؛ به طوری که عیاشان معمولاً موقعیت‌های غالب و سلطه گر را اشغال می‌کنند.

سالو یا ۱۲۰ روز در سودوم

امروزه فیلم Salo جز آثار مهم ژانر وحشت محسوب می شود که پرچم دار ژانری چون «نهایت گرایی نوین فرانسه» (New French Extremity) نیز می باشد. Salo الهام بخش و جز آثار مورد علاقه ی بسیاری از فیلم سازان بزرگ دوران ما از جمله گاسپار نوئه (Gaspar Noe)، میشائل هانکه (Michael Haneke)، راینر ورنر فاسبیندر (Rainer Werner Fassbinder)، و غیره می باشد. فیلم با سکانس رقص دو پسر که یکی از آنها نام دوست دختر دیگری را می‌پرسد پایان میابد. این فیلم هم مانند «سیلو» حول محور یک راز بزرگ درباره‌ی آینده‌ی بشریت می‌چرخد و مخاطب را درگیر سؤالات فلسفی و علمی‌تخیلی می‌کند. بيان واقعيت آسان است اما تحمل آن، درست به اندازه «سالو» دردآور است.

انگیزه های پازولینی برای خلق چنین اثر چالش برانگیزی بسیار متنوع بود. او این فیلم را به‌عنوان تصویری استعاری از تأثیرات غیرانسانی قدرت و تباهی اخلاقی طبقه ی حاکم در نظر گرفت. برخی سالو را تفسیر پازولینی درباره ی فرهنگ مصرفگرا می‌دانند که او آن را شکل جدیدی از فاشیسم می‌دانست. محتوای خشن و آزاردهنده ی فیلم با هدف تحریک، شوک، ناآرامی مخاطب، و وادار کردن او به رویارویی با واقعیت های خشن ساز و کار قدرت و بی عدالتی اجتماعی بود. فیلم در ایالتی اشغال‌شده در قسمت آلمانی ایتالیا در سال ۱۹۴۴ می‌گذرد. فیلم به تقلید از کمدی الهی دانته به چهار بخش ورودی جهنم، محفل هوس، محفل مدفوع و محفل خون تقسیم شده‌است.

این فیلم که اقتباسی از رمان مشهور «1984» جرج اورول است، جهانی تحت سلطه‌ی «برادر بزرگ» را به تصویر می‌کشد؛ جایی که وینستون اسمیت به دلیل عشق ورزیدن و تفکر آزاد، دشمن حکومت تلقی می‌شود. این مجموعه، داستانی دلهره‌آور از آینده‌ای دیستوپیایی را روایت می‌کند که در آن، حاکمان بی‌رحم پایتخت، دوازده منطقه فقیرنشین را کنترل می‌کنند و نوجوانان هر منطقه را مجبور به شرکت در رقابتی مرگبار به نام «بازی گرسنگی» می‌کنند. اما کتنیس اوردین (با بازی جنیفر لارنس) به نماد یک انقلاب تبدیل شده و سعی دارد نظام ستمگر را سرنگون کند. فیلم «زندگی» داستان گروهی از فضانوردان ایستگاه فضایی بین‌المللی را روایت می‌کند که یک موجود زنده بیگانه را در مریخ کشف می‌کنند. اما این کشف علمی به کابوسی ترسناک تبدیل می‌شود، زیرا این موجود ژله‌ای و تیره‌رنگ به سرعت رشد کرده و به تهدیدی مرگبار بدل می‌شود. سریال Silo با بهره‌گیری از بازیگران درخشان، جلوه‌های بصری خیره‌کننده و داستانی پرکشش درباره بقا و قدرت، به یکی از بهترین سریال‌های سال‌های اخیر تبدیل شده است.

پیرنگ و مضامین سالو

فکر می‌کنم به این دلیل است که در آن چیزی بیشتر از شوک برای شوک وجود دارد. گویی هدف خاصی پشت جنون این فیلم قرار دارد، و به نظر می‌رسد این هدف نشان دادن این است که پستی و دنائت انسان‌ها تا چه حد می‌تواند عمیق شود. و اگر قربانی طبیعی‌ترین خواسته‌های خود شویم، تا کجا می‌توانیم به تباهی کشیده شویم. آیا اعمالی که در این فیلم به تصویر کشیده شده‌اند خوب هستند؟ البته که نه. جامعه تا همین اواخر نمی‌پذیرفت که چنین چیزهایی در این دنیا وجود دارند.

اما وجود دارند و سالو نمونه‌ای بارز از جنبه‌های روانشناختی این اعمال است و از طریق داستان‌هایی که در آن گفته می‌شود، می‌توانید به آن‌ها پی ببرید. هیولاها هیولا می‌سازند و سالو به استادانه‌ترین حالت این طرز فکر را نشان می‌دهد. برای طرح فیلم Salo پازولینی از کاور Blu-ray این فیلم الهام گرفته ایم.

روی این کاور تصویر ثایتی از صحنه ای از فیلم سالو را می بینیم که یکی از نوجوان های اسیر شده در فیلم را مجبور می کنند تا با قاشق از مدفوعی که یکی از مردان اسراتگر در همان لحظه دفع کرده بخورد. روی این تصویر 120 چوب خط به نشانه ی 120 روز اسارت کاراکتر های سالو رسم شده است. ما هم برای طرح لباس فیلم سالو هم از این چوب خط ها استفاده کرده ایم. سالو همچنین اهمیت قابل توجهی در به چالش کشیدن هنجارهای اجتماعی دارد. پازولینی از این فیلم به عنوان نقدی بر فضای سیاسی و اجتماعی زمان خود، به ویژه فساد و انحطاط اخلاقی که در طبقه حاکم می دید استفاده کرد. او با به تصویر کشیدن جسورانه ی این مضامین، هنجارهای اجتماعی را به چالش کشید و بینندگان را وادار کرد تا با حقایق ناراحت کننده در مورد قدرت، فساد، و ظرفیت ظلم انسانی روبرو شوند.

پازولینی در این فیلم گرایش به دوربین ایستا دارد که به بیننده اجازه می دهد تمام واقعیت وحشیانه ی صحنه ها را جذب کند. نماها اغلب عریض هستند و نه تنها کنش اصلی بلکه واکنش شخصیت های حاضر در صحنه را نیز به تصویر می کشند. استفاده از نور طبیعی به فیلم ظاهری رک و خشن می دهد که منعکس کننده ی محتوای تلخ فیلم است. در مورد میزانسن، پازولینی از این ابزار برای تقویت بیشتر فضای ناراحت کننده ی فیلم استفاده می کند. هر جنبه ای از محیط بصری فیلم با دقت طراحی شده تا احساس ناراحتی را در مخاطب برانگیزد.

فیلم‌های نوئه، مانند «بازگشت‌ناپذیر» (Irreversible) (2002) و «وارد خلأ شو» (Enter the Void) (2009)، از کاوش شجاعانه ی پازولینی در مورد تباهی انسان و جنبه‌های تاریک‌ جامعه نشات می گیرند. بازتاب نوئه از خشونت، مانند پازولینی، مخاطب را درگیر و او را مجبور می‌کند تا با بی‌رحمی جهان رو به رو شود. این فیلم که در 23 نوامبر 1975 در جشنواره فیلم پاریس به نمایش درآمد، پیش از توقیف در ژانویه 1976، اکران کوتاهی در ایتالیا داشت و سال بعد در 3 اکتبر 1977 در ایالات متحده اکران شد. زیرا جوانانی را به تصویر می‌کشد که در معرض خشونت گرافیکی قرار گرفته‌اند. ، شکنجه، سوء استفاده و قتل، این فیلم پس از اکران جنجال بران ز بود و در چندین کشور ممنوع شده است.

این افراد از تحقیر و تمسخر و آزار روحی یا جسمی و جنسی افراد به خصوص در حضور دیگران لذت زیادی می‌برند و گاهی رفتارهای پرخاشگرانه یا جنایتکارانه از خود بروز می‌دهند. این یکی از مهم‌ترین فیلم‌های علمی‌تخیلی دهه‌ی اخیر است که به مفاهیمی همچون هوش مصنوعی، قدرت و کنترل می‌پردازد. داستان درباره‌ی یک برنامه‌نویس جوان است که برای آزمایش یک روبات پیشرفته به خانه‌ی مدیرعامل شرکت خود دعوت می‌شود، اما رابطه‌ی او با این هوش مصنوعی پیچیده‌تر از چیزی می‌شود که تصور می‌کرد.

سالو یا 120 روز سدوم: شاهکار پیر پائولو پازولینی

?فیلم در ایالتی اشغال شده در قسمت آلمانی ایتالیا در سال ۱۹۴۴ می‌گذرد. چهار مرد اصلی ماجرا به ترتیب دوک، اسقف، عالیجناب و رئیس جمهور خوانده می‌شوند. آنها در وهله اول موافقت می‌کنند که با دختران همدیگر ازدواج نمایند.آنها با کمک افراد خود ۱۶ دختر و پسر جوان را می‌دزدند و به منطقه مارزابوتو می‌برند. در آنجا آنها بوسیله این دختران و پسران جوان و با کمک ۴ روسپی کهنه‌کار به اعمال شنیعانه با آنها می‌پردازند و بدینوسیله خود را ارضا می‌نمایند... سالو، ۱۲۰ روز در سودوم، فیلمی ایتالیایی به کارگردانی پیر پائولو پازولینی و محصول سال 1975 است. این فیلم که اقتباسی از رمانی به همین نام اثر مارکی دو ساد است، به دلیل خشونت و مضامین سادیسمی و مازوخیسمی خود، به یکی از جنجالی‌ترین فیلم‌های تاریخ سینما تبدیل شده است.

با این حال، او در آن دوران به عنوان یک بیمار روانی شناخته می‌شود و درگیر ماجراهایی پیچیده می‌شود. مانند «سیلو»، این مجموعه نیز به بررسی حکومت‌های مستبد، انقلاب و شخصیت‌های زن قوی می‌پردازد. ترکیب داستانی پرکشش، فضای تاریک و فضاسازی هوشمندانه، این مجموعه فیلم‌ها را به آثاری ماندگار در ژانر علمی‌تخیلی تبدیل کرده است. این فیلم، مانند «سیلو»، بر مفهوم بی‌اعتمادی و تنش میان گروه‌های انسانی در شرایط بحرانی تأکید دارد.

جنبش مردمی و انقلاب در فیلم V for Vendetta

تنها آزادی ممکن، کوتاه مدت و با صرف هزینه هنگفتی (در حد جان انسان) قابل خریداری است. پیر پائولو پازولینی اکران فیلمش را ندید، چراکه 3 هفته قبل از آن توسط عده ای ناشناس به طرز فجیعی به قتل رسید. فیلم Salo هم اکران موفقی در ایتالیا نداشت چراکه پس از مدت کوتاهی به علت داشتن صحنه های خشن و به نمایش در آوردن فتیش های جنسی خصوصا با کاراکتر های نابالغ توقیف شد. این فیلم در بسیاری دیگر از کشور های پیشرفته ی اروپایی و آمریکایی هم اکران گسترده ای نداشت _یا توقیف شد و یا اکران محدود پیدا کرد. Salo همچنان بعد از نزدیک به نیم قرن در بسیاری از کشور ها ممنوع است. سالو حتی تا به امروز برانگیزاننده ی بحث‌ در مورد مضامین آزادی هنری، سانسور، و اخلاقیات خلق و مصرف هنر است.

«پاندوروم» یک فیلم علمی‌تخیلی ترسناک است که داستان دو فضانورد را روایت می‌کند که پس از بیدار شدن از خواب انجمادی، متوجه می‌شوند که سفینه‌ی آن‌ها تحت کنترل موجودات آدمخوار قرار گرفته است. آن‌ها نه‌تنها باید برای بقا بجنگند، بلکه باید پرده از اسرار تاریک این فاجعه بردارند. بر خلاف چوب خط های روی کاور فیلم که کاملاً هندسی و منظم رسم شده اند ما تک تک این چوب خط ها را دست کشیده ایم و به آن حس و حال خشن و دردآلود رسم شدن به وسیله ای فردی در اسارت را داده ایم. در حد فاصل بین چوب خط ها عنوان اصلی فیلم با فونت درشت، پایین تر از آن عنوان دوم فیلم یه ایتالیایی (o le 120 giornate di Sodoma) با فونتی شبیه به دست خط درج شده است. اتفاقا یه فیلم جذاب برای افراد سادیسمیه که نمیتونن چنین تصاویری رو حتی توی سایت های پولی پ.و.رن پیدا کنن.

نقد فيلم سالو، 120 روز در شهر فساد (Salo: 120 days of sodom)

سادیسمی ها برای دیدن چنین صحنه هایی(مثلا درآوردن چشم با چاقو و ...) باید پول خرج کنن و شاید توی دارک وب چنین صحنه هایی گیر بیارن. این فیلم سینمایی به هیچ عنوان به افراد زیر 20 سال توصیه نمی شود و هرگونه اتفاقات ناشی از تماشای این فیلم به عهده بیننده می باشد.لطفا نظرات خودتون رو باهامون در میون بزارید و فیلم های مشابه رو معرفی کنید تا براتون آپلود کنم. این فیلم داستان مردی است که از آینده‌ای پسا‌آخرالزمانی به گذشته فرستاده می‌شود تا منشأ یک ویروس مرگبار را کشف کند.

فیلم سالو، اثری چالش‌برانگیز و تکان‌دهنده است که تماشاگر را با زوایای تاریکی از وجود انسان آشنا می‌کند. این فیلم، به دلیل مضامین جنجالی و خشونت عریان خود، برای همه افراد مناسب نیست، اما می‌تواند به عنوان یک اثر هنری مهم و جسورانه مورد توجه قرار گیرد. فیلم در ایالتی اشغال‌شده در قسمت آلمانی ایتالیا (سالو) در سال ۱۹۴۴ می‌گذرد. فیلم به تقلید از کمدی الهی دانته به چهار بخش ورودی جهنم، محفل هوس، محفل مدفوع و محفل خون تقسیم شده است.

داستان‌هایی که توسط داستان‌سرایان گفته می‌شوند، دارای مصادیق جنسی صریح هستند تا این افراد را به انجام اعمال جنسی سادیستی برانگیزند. «پلتفرم» یک شاهکار اسپانیایی است که داستان آن در یک زندان عمودی رخ می‌دهد. در این زندان، غذا از طبقات بالا به پایین فرستاده می‌شود و زندانیان طبقات پایین تنها باقیمانده‌های طبقات بالا را دریافت می‌کنند. این فیلم، مانند «سیلو»، حس ترس از فضای بسته و ناشناخته را به خوبی منتقل می‌کند و شخصیت‌های آن نیز درگیر نبردی روانی و فیزیکی برای بقا هستند. اگر به داستان‌هایی رازآلود با مضمون تلاش برای بقا علاقه دارید، «پاندوروم» یک گزینه ایده‌آل است. به گزارش فرادید؛ اگر شما هم به این سریال علاقه دارید و به دنبال فیلم‌هایی با مضامین مشابه بقا، قدرت و ترس از ناشناخته‌ها هستید، این 9 فیلم پیشنهادی، گزینه‌های ایده‌آلی برای تماشای بعدی شما خواهند بود.

استفاده ی پازولینی از برداشت بلند نقش مهمی در ایجاد فضای عذاب آور فیلم دارد. این سکانس‌های طولانی بیننده را مجبور می‌کنند تا با ظلم و خشونتی که روی صفحه رخ می‌دهد، بدون یک برش تسکین دهنده، روبرو شود. فقدان تدوین در این صحنه ها بیننده را تبدیل به مشاهده گری ناخواسته بر وحشت های در حال رخ نمودن بر صحنه می کند و حس درماندگی و پریشانی را در وی ایجاد می کند.

هر چه هست، سالو یکی از عریان‌ترین آثار سینمایی در نمایش پست‌ترین حقیقت‌های وجودی انسان است و دردناک بودن آن، احتمالاً از حقیقت‌گریزی جامعه‌ای نشأت می‌گیرد که به عنوان واسطه‌ای از نظام سرمایه‌داری، می‌خواهد همه چیز را زیبا و رنگارنگ جلوه دهد. پیش‌درآمد فیلم با شیدایی بیمارگونه شروع می‌شود و پس از آن مدفوع، و در نهایت خون است. این فیلم یکی از فیلم‌های پساآخرالزمانی کمتردیده شده در سال‌های اخیر است که داستان خانواده‌ای را روایت می‌کند که در جنگلی دورافتاده پناه گرفته‌اند تا از یک بیماری مرموز در امان بمانند. اما وقتی یک خانواده دیگر برای درخواست کمک به آن‌ها پناه می‌آورند، بی‌اعتمادی و ترس به‌سرعت در روابطشان رخنه می‌کند. این فیلم در ابتدا در چندین کشور از جمله ایتالیا، بریتانیا، استرالیا، و نیوزلند به دلایل رکیک و زننده بودن و آسیب زدن به اخلاق عمومی توقیف شد. این ممنوعیت ها بحث گسترده ای را در مورد سانسور، آزادی هنری، و آستانه ی محتوای قابل قبول در هنر به راه انداخت.

سه گانه جهنمی فیلم سالو

در آنجا آنها بوسیله این دختران و پسران جوان و با کمک ۴ روسپی کهنه‌کار به اعمال شنیع با آنها می‌پردازند و خود را ارضا می‌کنند. فیلم سالو یا 120 روز در سدوم، یک فیلم دردناک آوانگارد به کارگردانی پیر پائولو پازولینی است که در سال 1975 منتشر شد. این فیلم بر اساس کتاب 120 روز در سدوم نوشته مارکی دو ساد (1745) ساخته شده است. سه هفته بعد از قتل او، این فیلم اکران شد و جنجال زیادی به راه انداخت.

جامعه ی ایتالیا دچار شکاف شده بود و جوانان به طور فزاینده ای از ساختارهای سیاسی-اجتماعی موجود سرخورده شده بودند. واژه سادیسم از نام مارکی دو ساد (۱۷۴۰-۱۸۱۴) نویسنده فرانسوی آثار اروتیک آغشته به فلسفه و خشونت برگرفته شده‌است. در سال ۱۸۳۴ میلادی اولین بار استفاده شد و در سال ۱۸۶۲ میلادی توسط یک منتقد فرانسوی تکرار شد. روانشناس اتریشی، با استفاده از این کلمات در تحقیقات خود، این تعاریف را در علم روانشناسی تثبیت نمود. زیگموند فروید نیز در سه مقاله در ارتباط به تئوری‌های خویش که بر نظریه‌های جنسی تأکید می‌کردند از این واژه‌ها استفاده نمود که در علم پزشکی، این لغات را گسترش داد. پازولینی پیشتر سه گانه زندگی، یعنی سه فیلم «بوکاچیو دکامرون» (1971)، «قصه‌های کانتربری چاسر» (1972) و «شب‌های عربی» (1974) را ساخته بود.

اگر چه Salo پازولینی منتقدان بسیاری داشت و دارد اما خود پازولینی در دوران حیاتش و همچنین بسیاری از ناقدان سینمایی از این فیلم به عنوان اثری هنری دفاع کردند. پازولینی معتقد بود که Salo فیلمی فراتر از صرفاً نمایشگر فتیش ها و ناهنجاری های جنسی است، بلکه این فیلم اثری درباره ی فاشیسم و سواستفاده از قدرت، آن هم قدرتی مطلق که چیزی جلودار آن نیست، می باشد. سالو از نظر جایگاهی که در کانون فیلم های جنجالی دارد، یکی از سرشناس ترین هاست. کاوش سرسختانه ی فیلم در مورد موضوعات تابووار، محتوای خشن، و دیدگاه سازش ناپذیرش، آن را به اثری مهم در سینمای بحث برانگیز و پر حاشیه تبدیل کرده است. این فیلم به عنوان سنگ محکی برای بحث در مورد سانسور، آزادی هنری، و پیامدهای اخلاقی خلق و مصرف هنر چالش برانگیز ماندگار است.

هرچند ماجرای آخرالزمانی فیلم در پس‌زمینه قرار دارد، اما تعلیق نفس‌گیر و روایت جذاب آن، تجربه‌ای فراموش‌نشدنی برای دوستداران داستان‌های پررمز و راز رقم می‌زند. علاوه بر حضور ربکا فرگوسن که در «سیلو» نیز بازی کرده است، شباهت دیگر این فیلم با سریال، ایجاد تعلیق در فضایی بسته و محدود است. اگرچه «زندگی» تا حدی به فیلم‌های ترسناک فضایی گذشته شباهت دارد، اما بازی‌های قوی، طراحی صحنه چشمگیر و دلهره‌های وحشتناک، آن را به گزینه‌ای جذاب برای علاقه‌مندان به این ژانر تبدیل کرده است. طرح فیلم Salo پازولینی قابل سفاش بر روی تیشرت آستین کوتاه (یونیسکس و دخترانه)، تیشرت آستین بلند، و هودی می باشد.

پیشنهاد فیلم: ۱۲۰ روز در سالو (فیلمی جنجال برانگیز)

ما هرگز نخواهیم فهمید که دلیل این اتفاق ترس است یا اخلاق مداری، تنها چیزی که می‌توانیم بگوییم این است که این فیلم قابل بحث و بررسی است. وقتی صحبت از جنبه‌های درست و نادرست این فیلم می‌شود، احتمالاً هرگز پاسخی نخواهید شنید. دو بخش دوزخ منتظر و سکانس‌های از حلقه خون هر دو خارج از ویلا فیلمبرداری و بقیه فیلم و سکانس‌ها در قصر واقع شده در سالو فیلمبرداری شدند. در دنیایی که به‌دلیل یک آزمایش شکست‌خورده به عصر یخبندان فرو رفته، بازماندگان در قطاری زندگی می‌کنند که به‌صورت مداوم در حال حرکت است. این قطار نیز مانند «سیلو» جامعه‌ای طبقاتی را به تصویر می‌کشد که افراد فقیر در انتهای آن تحت ظلم قرار دارند.

علی‌رغم محتوای آزاردهنده‌اش، نقد سرسختانه ی فیلم از ساز و کار قدرت و کاوش جسورانه ی آن در مورد تباهی انسان، جایگاه اش را در تاریخ سینما به عنوان یک اثر هنری چالش‌برانگیز و در عین حال مهم تثبیت کرده است. مخالفت او با تشکیلات سیاسی او را به چهره ای بحث برانگیز تبدیل کرد، و سالو بدون شک جسورانه ترین نقد او از نظم موجود بود. این فیلم که اقتباسی از «120 روز سدوم» (120 Days of Sodom) مارکی دو ساد (Marquis de Sade) است، در ایتالیای تحت حاکمیت فاشیست ها می گذرد و استثمار جنسی وحشتناک گروهی از نوجوانان توسط تعدادی از نخبگان عیاش را به تصویر می کشد.

قیمت ارز‌های دیجیتال امروز سه‌شنبه ۷ اسفند…

پازولینی به طور گسترده از تمثیل و نمادگرایی برای انتقال پیام خود استفاده می کند. عمارت دنج که شکنجه ها در آن اتفاق می افتد نماد آسودگی و آسیب ناپذیری قدرت است، جایی که طبقه ی حاکم بدون نظارت یا پاسخگویی اعمال خود را انجام می دهد. اعمال سادیستی عیاشان نشان دهنده ی ماهیت استثمارگر قدرت است، در حالی که قربانیان مظهر توده های تحت ستم هستند.

همچنين، اين اعمال قدرت ماهيتي از جنس غريزه دارد؛ هنگام شكنجه يكي از جوانان ياغي از قانون جنگل و بيماري يكي از سركردگان سالو دست به آلت برده و با آن بازي مي‌كند. از طرفي، فاشيستها حقوق شهروندي را ناديده مي‌انگارند و آن را به عنوان اصل اول مكتب خويش با تقديس ارعاب و خشونت به جلو هدايت مي‌كنند. پازولینی مردی متفاوت، با عقاید به ظاهر تاریک بود که ساخته‌های وی با نگاه اول بیننده را متاثر مي‌ساخت. تلخی‌های زندگی روزمره را، آمیخته با عقاید خود، کاملا بی‌پروا و جسورانه طوری نمایان می‌ساخت که انکار آن بی‌فایده است. فیلمی چند اپیزودی و مرتبط، که سبک زندگی نشان داده شده در آن شاید همان است که بشریت در آن دست و پا می‌زند و در روزمرگی نادیده می‌انگارد. در فیلم دکامرون کاملا به روشني عادات و افکار پلید بشریت را در قالبی رئال، به تصویر کشیده است.

آرشيو نقد فیلم های ماندگار جهان (برای دسترسی آسان به مطالب این ویلاگ از گزینه جستجو استفاده کنید.)

شاید او آنقدرها هم منفی فکر نمی‌کرد و تنها واقعیات اطراف و درون بشریت را طوری به وی یادآوری می‌کرد، که پذیرش آن برای انسان خیلی ساده نیست. به هنگامی که به ویلا وارد می‌شوند، حلقۀ عصبیت (circle of obsessions) یا مانیا آغاز می‌شود. حلقه، تحت استیلای بازگویی تفصیلی یا مبسوط تجربیات جنسی منحرف است که با اپیزودهای خشن، اختلال جنسی نشان‌گذاری می‌شود و استیلا توسط منحرفان که بر بالین پسران و دختران جوان حاضرند تضمین می‌شود.

در علم روانشناسی و در فرضیه‌ها و تئوری‌های رفتارشناسی، عبارت سادومازوخیسم جایگزین هردو عبارت دیگرآزاری و خودآزاری شده و به طور عام، مورد استفاده قرار می‌گیرد. تعاریف علمی این رفتارها، طی دهه‌های گذشته تغییر بنیادی یافته و با توجه به تحقیقات جدید علمی، به روز و کارآمدتر شده و می‌شوند. ام سه» (DSM-III)، در سال ۱۹۸۰ میلادی دیگرآزاری به عنوان اختلال روانی دسته بندی شده‌است در حالی که از زمان انتشار طبقه بندی «دی‌اس‌ام‌چهار» (DSM-IV) در سال ۱۹۹۴، از آن به عنوان یک ویژگی شخصیتی نام برده می‌شود. بنابراین، دیگرآزاری به صرف وجود داشتن، بیماری نیست و در افراد و جوامع گوناگون، مرزها و محدودیت‌های متفاوتی دارد. البته سالو آغاز يك سه گانه جديد بنام مرگ بود كه خود مرگ مجال ساختن دو فيلم ديگر اين سه‌گانه را به پازوليني نداد؛ معلوم نيست كه پازوليني در اين دو فيلم نساخته قرار بود چه فاجعه‌اي را نمايش بدهد. امتداد نگاه تند و تيز و طنز برنده او نسبت به مذهب و به خصوص استفاده از مذهب در تحكيم قدرت و ثروت از فيلمهاي قبلي او تا سالو كشيده شده است.

فیلم Salò, or the 120 Days of Sodom (سالو یا 120 روز در سودوم)، آخرین اثر پیر پائولو پازولینی، کارگردان ایتالیایی! این فیلم بر اساس کتاب 120 روز در سودوم اثر مارکی دوساد ساخته شد. سالو فیلمی بود که به خاطر خشونت زیاد سادیسمی عریان، از زمانی که منتشر شد تا به الان به شدت جنجالی بوده به حدی که در بعضی از کشور ها نمایش این فیلم ممنوع شد.

سالو یا ۱۲۰ روز در سودوم ( Salò o le 120 giornate di Sodoma) نام فیلمی به کارگردانی پیر پائولو پازولینی، کارگردان ایتالیایی، ساخته ۱۹۷۵ است. فیلم بر اساس کتاب ۱۲۰ روز در سودوم نوشتۀ مارکی دوساد ساخته شده‌است. فیلم به علت خشونت سادیسمی عریان و گرافیکی‌اش از زمان اکران تا به حال جنجالی بوده‌است. سالو یا ۱۲۰ روز در سودوم فیلمی به کارگردانی پیر پائولو پازولینی، کارگردان ایتالیایی، محصول ۱۹۷۵ است.

این فیلم به نقد صریح نابرابری اجتماعی و سلسله‌مراتب قدرت می‌پردازد، مشابه آنچه در «سیلو» دیده‌ایم. اگر از داستان‌هایی درباره بی‌عدالتی و مبارزه برای بقا لذت می‌برید، «پلتفرم» انتخابی عالی است. مانند «سیلو»، این فیلم نیز به بررسی مرزهای اخلاقی و روابط قدرت در جامعه می‌پردازد. اگر از داستان‌های متفکرانه و عمیق دربارۀ آیندۀ تکنولوژی لذت می‌برید، این فیلم را حتماً ببینید. فیلم «۱۹۸۴» به شکلی عمیق به مفاهیمی همچون کنترل سیاسی، سرکوب آزادی‌های فردی و شست‌وشوی مغزی می‌پردازد؛ موضوعاتی که در «سیلو» نیز پررنگ هستند. اگر به داستان‌هایی درباره قدرت و استبداد علاقه دارید، این فیلم را از دست ندهید.